Short Fairytale - Marielle

Er was eens een prinses, genaamd Mariëlle. Een mooi meisje met zwarte lange krullen. Haar ouders zijn koning en koning van Grentelrode. Grentelrode is een klein rijk en ligt op een hele hoge berg.

Elke avond gebeurt er iets geks. Mariëlle weet niet of ze droomt of dat het echt is. Elke avond komen er feeën op bezoek. Feeën die haar hulp nodig hebben.

De fee voorop vertelt haar elke avond dat zij de sterkste en veelbelovendste fee zal zijn, maar dan moet zij wel meteen met de andere feeën meekomen.

Op een avond besluit Mariëlle met de feeën mee te gaan. Het is ongelofelijk, het is geen droom, het is echt! Mariëlle zweeft door de lucht, met haar hand in de hand van een fee. Plots verdwijnt ze.

‘Prinsen Mariëlle, word eens wakker’ zegt een kleine kale man met een kromme rug. Mariëlle wordt wakker en ziet een hele grote muur om haar heen. ‘Waar ben ik?’ zegt Mariëlle op een angstige toon.

1, 2, 3 ik wil ik, wil niet.
4, 5, 6 hou op met dat geklets.
7, 8, 9, 10 wie niet weg is, is gezien.

Zingt de kale man op een grappige toon. Hij loopt weg en laat Mariëlle helemaal alleen. Mariëlle begrijpt het niet. Ze zou toch met de feeën meegaan?

‘Mariëlle, ben jij dat?’ Klink er zachtjes vanuit een andere ruimte. ‘Ja, ik ben het! Wie is dit? Waar ben ik?’ schreeuwt Mariëlle op een bange toon. ‘Alle feeën zijn meegenomen door de boze Manie. Ze hebben ons allemaal opgesloten en willen niet dat wij jou helpen.’ zegt de fee in de andere ruimte. Mariëlle dacht na. Waarom ben ik zo belangrijk? Waarom ben ik niet gewoon thuisgebleven? Mariëlle moet bijna huilen. ‘Waar mee helpen?’ zegt Mariëlle op haar beurt. ‘Zoals wij al zeiden ben jij de grootste fee die er ooit bestaan heeft. Je moet alleen nog veel leren.’ zei de fee.

Mariëlle hoorde de ruimte naast haar open gaan. Ze hoorde geschreeuw en daarna hoorde ze de deur weer met een klap dichtgaan. ‘Fee ben je daar nog?’ vroeg Mariëlle op een nog bangere toon dan eerst. Stil. De fee was meegenomen. Wat moest ze nu?

Mariëlle ligt te slapen als haar deur opeens open wordt gedaan. Ze schrikt en gaat meteen rechtop zitten. De kale man met de gebogen rug is er weer…

1, 2, 3 ik weet dat je liegt.
4, 5, 6 met jou gaat het niet slecht.
7, 8, 9 straks blijft er iets kleven.
10, 11, 12, 13 we gaan het nog wel zien.

De kale man zet een groot bord met eten op de grond en een glas melk en loopt daarna weer de ruimte uit.

Wat hebben die liedjes voor zin? dacht Mariëlle geïrriteerd. Mariëlle weet plots wat haar te doen staat. Zij moet zichzelf aanleren wat de feeën haar wilden leren.

Mariëlle blijft naar haar handen kijken. Moet hier iets uit komen? Hoe laat ik hier iets uit komen? denkt Mariëlle.

Plots denkt ze aan het liedje van de kale man. Tellen, zingen, misschien kan hij ook toveren? Misschien doet hij dat door te tellen en te zingen! dacht Mariëlle en ze sprong op, nam een grote hap lucht en begon….

1, 2 ik hou mezelf op de been.
3, 4 ik doe dit met veel plezier.
5, 6 ik heb geen stress.
7, 8 geef mij nu een beetje kracht.

Wat Mariëlle wilde, gebeurde! De deur zwaaide open. En nu? Rennen? Maar straks kom ik iemand tegen? Ik ben de sterkste fee, dus dit moet me lukken. Als ik ooit nog thuis wil komen moet mij dit lukken, dacht Mariëlle zelfverzekerd. Ze nam weer een grote hap lucht en verdween uit de ruimte.

Mariëlle rende een hele lange gang in. Misschien kan ze de deuren wel open toveren en kunnen de andere feeën haar helpen!

1, 2, 3, 4 doe mij een plezier.
5, 6, 7 geef die deuren de klap van hun leven.

Mariëlle keek verbaasd toe hoe alle deuren open sprongen. De feeën rende de ruimtes uit en glimlachten allemaal naar Mariëlle. De mooie lange fee, met rode haren zei op haar beurt ‘Je hebt het jezelf geleerd. Je hebt het voor elkaar gekregen en nu moeten wij weg hier!’

Ze renden met zijn allen de lange gang door.

Mariëlle stond met alle feeën buiten een groot donker paleis. ‘Wat nu? Hoe komen we hier weg!?’ zei Mariëlle angstig. De fee met de rode haren pakte haar hand vast, glimlachte naar haar en sprong omhoog. Mariëlle zweefde weer in de lucht. ‘Wil je naar huis?’ vroeg de fee. Mariëlle dacht na en zei met een glimlach ‘Voor nu heel graag, maar ik kom snel eens naar jullie om meer te leren.’.

Twee tellen later lag Mariëlle weer in haar bed. Mariëlle heeft een grote kamer, waar altijd veel licht naar binnen schijnt. Ze besefte dat ze weer thuis was en rende naar haar ouders. ‘MAMA, PAPA IK BEN WEER THUIS!!!!’ schreeuwde Mariëlle vol enthousiasme. Haar vader keek op en zei ‘Maar lief meisje, je bent toch nooit weg geweest?’.

Mariëlle pakte de krant van vandaag en keek naar de datum. Volgens deze krant is ze niet weg geweest. Heeft ze alles gedoomd?

Mariëlle liep teleurgesteld weer terug naar haar kamer en ging in haar bed zitten. Ze bedacht zich een liedje en zong dit hardop.

1, 2, 3, 4, 5, 6 was alles nep.
7, 8 wie heeft de wacht.
9, 10, 11 iedereen is blij met zichzelf.

De gordijnen en de ramen van Mariëlle haar slaapkamer gingen uit zichzelf open en er vloog een blauw vogeltje naar binnen. Het was geen droom. Ik ben echt de sterkste fee die er is. bedacht Mariëlle zich met een grote lach op haar gezicht.